دستهای پینه بسته
چند روزی میشود که فعالیت فیزیکی زیادی را برای خود ساخته ام و با اینکه مدتها میشود که از این نوع کارها دور بوده ام ،با اینکه حجمشان زیاد است هر روز احساس میکنم که با انجام دادن انها انرژی بیشتری به سمت من روانه میشود الان که در حال نوشتن این مطلب هستم با نشاط تر از گذشته مینویسم .
تعداد زیادی از کارشناسان و متخصصان تفکر سیستمی بر این عقیده هستند که ما در اینجا از تفکر سیستمی کم بهره میبریم و زیاد به خود فشار نمیاوریم که برای بهتر کردن حال روز خود و جامعه خود فکر کنیم تا با تفکر درست تر اینجا را برای زندگی جای بهتری کنیم برای خود و همنوعان خودمان از این رو نکته قابل توجه دیگری را باید به ان افزود و ان این است که درصد زیادی از ما از کار کردن هم میگریزیم و دوست داریم کسی دیگر جور سختی را برایمان بکشد ،در حالی که کلید هر کسی در جیب خودش هست،اگر قرار باشد ما در زمینه های مختلف رشد و پیشرفت کنیم باید عزم خود را جزم کنیم و هر یک به نوبه خود با پذیرش مسئولیت برای خود طعم مسئولیت پذیری را بچشیم و از این نگرش قهرمان گونه که یکی از قابلیتهای فرهنگی ما هم حساب میشود دست یکشیم و همه تقصیرها را بر سر انهایی که در بخشی مسئولیت را برگزیده اند نیندازیم .
انهایی که امروز برای بهتر شدن این سرزمین تلاش میکنند افراد کمی هستند و متاسفانه بعضی از ما انها را به یک چشم مینگریم در صورتی که تعداد بسیاری زیادی از این افراد چیری جزء بهتر کردن وضع موجود و رشد و پیشرفت جامعه و رسیدن به جایگاهی بهتر چیز دیگری را در سر نمی پرورانند،اما افسوس که دوستان زیادی با قرار دادن خود در هاشیه و به نگاه کوتاه بینانه ای به جزئیات بیهوده خود و زندگی و وقت خود را صرف ان میکنند و نقادانه انها را بزرگ میبینند و از کلیات مهمتر خود را باز میدارند.
پی نوشت :همانظور که همه ما میدانیم ما کشور کم تر توسعه یافته ای داریم و اگر قرار باشد خود را توسعه یافته کنیم و یا زودتر خود را به انان برسانیم باید هر یک در جایگاهی که قرار داریم با تلاش و کوشش و درست کردن نگرش نفادانه خود و تقبل احساس مسئولیت بیشتری برای خود در برخورد با مسائل پش رو ما داشته باشیم، به دیگرانی که منتقدانه از غلت بودن راه انها صحبت میکنیم و یا بعصا به انها توهین میکنیم دست بکشیم و باز نگری داشته باشیم به نوع نگاه خود و این رفتار عجولانه بچه گانه خود را کنار بگذاریم و هر یک برای برداشت میوه های این باغ(ایران)،دانه های خود را در این خاک حاصلخیز بکاریم و با زحمت کشیدن این درخت را بارور کنیم از میوه های این درخت استفاده کنیم و یادمان نرود که نوع و تعداد و روش کاشت بذر هر فردی با دیگری متفاوت است و از این رو ما باغی خواهیم داشت که تعداد زیادی از درختهای متنوع پر محصول را داراست و با این کار دیگر فقط از تک دختهایی که تعدادشان کم است انتظار بیهوده نداریم و توانسته ایم به بقای زیبایی این باغ کمک کرده باشیم و اینجاست که توانسته ایم به سمت توسعه یافتگی گام برداریم یا شاید از انها هم بگزریم و شاید روزی منتقدین منفی نگر اسبق برای جامعه کمتر توسعه یافته ای اموزگاری شود و همانند سخرانهای انگیزشی مثبت نگاه کردن را به دیگران بیاموزند.
